آزادی

سال دوم تحصیلم بود که در حوزه هنری تهران، مرضیه هاشمی (ملانی فرانکلین) را در دیداری صمیمانه دیدم. چیزی از صحبت های او، سوال های خودم و پاسخ هایش یادم نمانده. آن موقع هنوز آتشِ دعوایم با خیلی چیزها داغ بود. او زنی بود که قدری آرامم کرد. زنی که در نگاهم آدمی بود با مسئولیت های آرمانیِ ابدی و تلاشِ مستمر. دیدنِ دوباره اش در تلویزیونِ ایران، حالِ خوبِ این روزهایم خواهد بود. خدا را شکر.

پی نوشت: یکی از دوستانِ همراه یادم آورد که آنجا حوزه هنری نبود.